Navigeren tussen belangen
De grootste reden om de Europese Unie op te richten, was om de wantoestanden van de tweede wereldoorlog nooit meer te hoeven meemaken. Zelden heeft er zoveel op het spel gestaan, dus verwacht je een vlekkeloze samenwerking. En toch weten we dat het in de praktijk een stuk minder vanzelfsprekend is.
Continu moet er gebalanceerd worden tussen de nationale autonomie (elk land heeft zijn eigen doelstellingen en belangen in functie van hun eigen regering) en het het bredere, collectieve Europese belang. Alleen dan kan dit project slagen. Alleen dan kunnen we uitstijgen boven de verschrikkingen van het verleden.
De kans dat Europa dit kan bereiken door vanuit Brussel elk land tot afspraken te dwingen, is niet zo heel groot. Dit zou alleen maar tegenwerken. Alles zijn gangetje laten gaan en hopen dat het goed komt is evenmin een succesvolle strategie. Het is voortdurend navigeren tussen belangen zonder het einddoel in gevaar te brengen. Het is diplomatie van de hoogste plank.